'Working' the dream!

Lieve allemaal,

Wij vinden het leuk om jullie op de hoogte te houden van onze avonturen en zijn blij dat jullie dat op jullie beurt ook leuk vinden. Toch willen we jullie vragen om onze updates NIET te 'liken' via facebook. Wat een gezeur zul je misschien denken, maar.... wij hebben samen zo'n 1000 facebookvrienden en dat is bestwel veel. Slechts een héél klein deel hiervan is geïnteresseerd in wat wij te melden hebben. Nog een kleiner deel daarvan willen wij ook daadwerkelijk op de hoogte houden. Wij waarderen jullie leuke reacties, appjes en mailtjes zeer zeker, dus blijf daar vooral mee doorgaan hoor! Bedankt!!!

So...what's next?
Het plan voor de komende dagen is het bezoeken van Melbourne. Ons ideaal is om daar een leuk baantje te vinden en een appartementje te huren, zodat we tijdelijk een eigen plekje hebben en van het stadsleven kunnen genieten. Helaas is het de afgelopen dagen/weken gebleken dat dit nog best lastig gaat worden. Erg veel 'leuke' baantjes zijn er niet, er wordt nauwelijks gereageerd op sollicitaties, we moeten tegelijk of samen een baantje vinden, een appartementje in de buurt van je werk is ook wel handig, we moeten onze auto kunnen parkeren, reizen naar het werk etc. Veel te veel gedoe en daar hebben we eerlijk gezegd helemaal geen zin in.
We zullen dus een nieuw plan moeten maken. Maar wat willen we nu eigenlijk qua werk en de verdere reis? Fruitplukken is natuurlijk altijd een optie, maar het werk is simpelweg kl*te. Ook hebben we het wel een beetje gehad met het slapen in de auto. Verder wordt het de aankomende dagen erg warm en Kim heeft weinig zin om met 40 graden op het land te staan. Maarja, misschien kunnen we wat inpakwerk gaan doen op een boerderij?
Een andere optie is voor langere tijd werken bij een Australische familie. Dit wordt ook wel 'woofen' genoemd. Je werkt dan een paar uur per dag en in ruil hiervoor krijg je eten en accommodatie. Het voordeel hiervan is dat we een eigen plekkie hebben, het Australische leven van dichtbij zien en lekker te eten krijgen. Het grote nadeel is dat je hiervoor niet (of nauwelijks) betaald krijgt. Maargoed, misschien moeten we het maar gewoon proberen? Niet geschoten is altijd mis, toch?

10 jan.
Om uit te vinden wat ons verdere plan gaat worden, zijn we in Cranbourne naar de bieb gegaan. Hier hebben we advertenties gezocht op gumtree (Australische marktplaats), sollicitaties verstuurd en telefoontjes gepleegd. Na deze saaie uurtjes zijn we naar Melbourne gereden en hebben we de auto op aanraden bij het Crown Casino geparkeerd. Blijkbaar krijg je hier een gratis uitrijkaart wanneer je lid wordt, nice! Na wat rondstruinen in de stad zijn we naar de Eureka 88 Tower gegaan, waar je een 360 graden uitzicht over Melbourne hebt. Helaas was het bewolkt dus een romantische zonsondergang zat er niet in, maar het uitzicht op de Australian Open (met verrekijker kon je de tennissers zien!), onze heerlijke lekkernijen èn een plekje op een bank voor het raam maakten dit allemaal goed! Prima afsluiting van de dag!
s'Avonds zijn we naar een restarea bij een BP tankstation gereden op 50km afstand van Melbourne en tot onze verassing was hier een douche aanwezig. Afgewogen tegen de dure hostels in de stad, zou dit onze uitvalsbasis worden voor de dagtripjes naar Melbourne.

11 jan.
Na 'oogcontact' te hebben gehad met de Australian Open, leek het ons wel leuk om naar de kwalificatiewedstrijden te gaan, welke gratis toegankelijk zijn voor het publiek. Hier aangekomen bleken we net te laat te zijn om de enige gekwalificeerde Nederlander aan te moedigen. Het had waarschijnlijk niet veel uitgemaakt, want hij had dik verloren. Vervolgens zijn we het vrouwelijk schoon gaan bewonderen. Tijdens deze vermakelijke wedstrijd kwam Erik nog langs en zijn we samen naar het hoofdveld gegaan om de wedstrijd van Blake tegen Young te kijken.
s'Middags bleek het toch wel èrg warm te zijn (37 graden) en besloten we dat het geen weer was om actief bezig te zijn. Samen met Erik zijn we naar het Ian Potter Centre (saai museum) geweest en hebben we rondgeslenterd in de stad.
s'Avonds zijn we nog even naar het Casino gegaan en op onze weg naar de auto werden we gebeld n.a.v. onze sollicitatie. Het bleek een baantje op een boerderij bij Sydney waar we 3 maanden mee zouden helpen in het huis, op de boerderij en met de kinderen. De eigenaar Will had wat vragen en zou ons de volgende ochtend iets laten weten. Spannend!

12 jan.
s'Morgens vers fruit ingeslagen bij een winkeltje bij het tankstation. Op een bordje stond dat het fruit vers van de boerderij kwam, dus Willem vond dit een mooie aanleiding om eens te informeren of zij misschien nog inpakwerk op een boerderij wisten. Ondanks dat we al contact gehad hadden met Will, wilden we toch nog even verder kijken of we ergens anders niet meer konden verdienen en daardoor korter hoefden te werken. De winkeleigenaar verwees ons naar een boerderij in Werribee en zei dat we zijn naam maar hoefden te zeggen en we hadden een baantje. Zo gezegd, zo gedaan! In Werribee aangekomen had de beste man geen werk, maar gaf ons wel een telefoonnummer dat we de volgende dag moesten bellen voor werk.
Hierna zijn we weer naar Melbourne gereden en hebben daar de gratis Citycircle (een oude gammele tram) naar de bieb en naar de Victorian Market genomen. In de bieb hebben we een advertentie geplaatst om twee anderen mee te laten rijden naar Alice Springs (vanwege veiligheid en hoge kosten in de outback). Want ja, voor de komende weken moeten we natuurlijk ook een plannetje smeden en het bezoeken van 'The Red Centre' staat hoog op ons lijstje.
De Victorian Market was leuk, maar niet erg indrukwekkend. Tientallen kraampjes met fruit, groenten, rommel en vooral heel erg veel mensen op een hoopje. Wel had Willem een lekkere sushibar gespot, dus na een rondje over de markt hebben we hier genoten van een grote bak met sushigerechtjes.
s'Middags werden we gebeld door Will dat we aangenomen waren op zijn boerderij. Allebei waren we blij en dat we maar 600 dollar p.p. per maand zouden verdienen kon ons niets schelen. We krijgen een eigen plekkie in Australie, jippie! Op 28 januari konden we beginnen.

13 jan.
Al sinds dat we aangekomen zijn in Australië wilden we heel graag een keer naar een paardenrace gaan kijken. In Nederland heb je dit niet en hier is het juist een enorm populaire sport. Vooral rondom Melbourne zijn diverse paardenraces te bezichtigen. We hadden in Werribee geïnformeerd en hier was vandaag een paardenrace. Voor slechts een dollar kon je hier al wedden op een paard, dus dit konden we natuurlijk niet zomaar voorbij laten gaan. Het mooie aan het wedden was dat Kim het twee keer goed had, maar nèt deze rondes niets had ingezet. How stupid! Verder een leuke dag gehad en voor de laatste keer naar het BP tankstation gereden om te slapen.

14 jan.
Met een gerust hart kunnen we beginnen aan The Great Ocean Road. Deze indrukwekkende snelweg begint in het plaatsje Torquay en loopt tot Adelaide. We zijn in Point Lonsdale naar de vuurtoren en de meest gevaarlijke scheepsroute gaan kijken en daarna weer verder gereden. Tijdens de rit merkte Kim op dat ze nog een telefoonnummer van een baantje op een racepaardenranch in Torquay in het notitieboekje had staan. Omdat we stiekem toch nog twijfelden over ons zojuist binnengesleepte baantje (de opbrengsten waren wel èrg laag), besloten we te bellen. In eerste instantie werden we afgewezen omdat we te weinig ervaring hadden met (race)paarden. Na 5 minuten werden we teruggebeld met de mededeling dat we wel langs mochten komen, daar mochten slapen en de volgende dag een proefdag mochten draaien. Wajoooow! Out of the blue dus ineens een hele andere wending aan het verhaal.
Aangekomen op de ranch merkten we al meteen dat er een relaxte sfeer was. De eigenaar, Bryce, waarschuwde ons wel dat het werk erg zwaar was en dat hij streng kon zijn. Hij had slechte ervaringen met een stel Duitsers, maar wilde ons toch de kans geven om het te proberen. We kregen een kamer met tweepersoonsbed en Bryce drukte ons op het hart dat we ons hier thuis mochten voelen.

15 jan.
Vandaag moeten we maar eens gaan bewijzen dat we het waard zijn. Er zijn zo'n 20 paarden op de ranch, waarvan er 16 dagelijks verzorgd en gereden moeten worden. Lekker vroeg uit de veren (06:00u) en aan de slag. Omstebeurt worden de paarden uit de wei gehaald, opgezadeld, gereden door Bryce en Alex, afgezadeld, afgespoeld, gepoetst, gevoerd en weer terug naar de wei gebracht. Tot slot hebben we nog poepgeschept, tsja dat hoort er ook bij! Kim was helemaal in haar nopjes en Willem liet het allemaal over zich heen komen. We werden geholpen door Alex en Nikki. Alex is 15 en wordt door Bryce opgeleid als racejockey. Nikki woont iets verderop en springt bij als Bryce het druk heeft (wat nu het geval is, aangezien onlangs alle stalhulpen ontslagen zijn).
Tot ongeveer 12 uur hebben we gewerkt. We hadden beiden verwacht dat het echt heel erg zwaar zou zijn, maar dat viel reuze mee. s'Middags hadden we tijd om uit te rusten en te chillen en om 17:00u moesten we alle paarden voeren. Samen met Alex gingen we de verschillende paarden af en probeerden alvast wat namen te onthouden. Na het voeren hebben we gekookt en met z'n vieren gegeten. Volgens Bryce hadden we het goed gedaan voor onze eerste dag en moesten we maar kijken hoe het verder zou lopen.

En verder...
Ook de andere dagen zijn we weer vroeg uit bed gegaan. De ene keer nog vroeger dan de andere, afhankelijk van wat er die dag allemaal moet gebeuren. Zo zijn we soms heel vroeg klaar, als Bryce s'morgens naar een race moet. Maar het is het allemaal waard. Hoe meer we leren, hoe meer we vrijgelaten worden om zelf initiatief te nemen. Kim is gelukkig met de paarden om haar heen en heeft zonder pardon het andere baantje afgezegd (via de mail, dat wel...). Willem leert elke dag weer bij en is erg goed met de paarden. Hij vindt het zelfs hardstikke leuk en heeft zich al ontpopt tot een ware paardenmasseur! Iedereen staat er verstelt van hoe goed hij het doet en hoe snel hij dingen oppikt. Kim apetrots natuurlijk en opgelucht dat we nu eindelijk iets gevonden hebben dat we allebei leuk vinden.

Vanaf het eerste moment voelde het hier als thuiskomen. Alle puzzelstukjes vielen op hun plaats. Bryce is erg gastvrij en laat ons naast het werk ook het hele huishouden regelen. Elke avond wordt er lekker gekookt door Kim, Willem en Alex. De auto van Bryce mogen we meenemen om boodschappen te doen en hier hebben we flink van genoten. Bij de groenteboer al het groente en fruit ingeslagen wat we lekker vinden en bij de ALDI hebben we ons ook niet ingehouden. We hebben zelfs al ons favoriete avondeten gekookt: risotto! Alex en Bryce vinden het allemaal best en vinden het eten lekker. Vandaag hebben we het huis even onder handen genomen, want hoe goed Bryce zijn paarden ook verzorgd, binnenshuis kan het hem niet zoveel schelen. Maarrrr we doen het allemaal met plezier. We krijgen er zoveel voor terug. We hebben zelfs ons loon van de eerste week al gehad, terwijl we nog maar 4 dagen gewerkt hebben. We krijgen hier het volle vertrouwen en kunnen het allemaal goed met elkaar vinden.

Al met al dus een succesverhaal. We zitten hier goed en blijven hier nog wel even hangen! Voorlopig dus weinig vorderingen, maar we zullen jullie binnenkort weer op de hoogte brengen. We hebben hier trouwens geen last van de bosbranden. We zitten nu in Torquay, ten zuid-westen van Melbourne, dus mochten jullie daar iets van horen op het nieuws dàn mogen jullie je pas zorgen gaan maken! ;)

Hopelijk gaat het daar ook goed en overleven jullie de sneeuw en vrieskou. Hier is het meestal rond de 25 graden met soms een uitschieter naar boven of beneden, dus we mogen niet klagen!

Het ga jullie goed!

Heel veel liefs
KIWI