No more fairytales, time for some real adventures

Hallo allemaal,
Hoe gaat het daar? Het vieze weer overleefd? Nou wij hebben hier gelukkig nog altijd een lekker zonnetje, maar dat zonnetje heeft de afgelopen dagen helaas niet altijd geschenen. Letterlijk en figuurlijk....

Vandaag de dag bevinden wij ons in het warme Adelaide in South Australia. South Australia is na Queensland, New South Wales en Victoria, alweer de vierde staat die we bereikt hebben!!! De reden dat we hier nu al zijn, is eigenlijk heel treurig. Zoals jullie weten hebben wij de afgelopen weken gewerkt bij een paardenstal. Elke dag om 6 uur beginnen, rond 12 uur s'middags klaar en s'avonds nog een uurtje de paarden voeren. Smiddags languit op de bank voor de tv, in bed een dutje doen, een filmpje kijken, boodschappen doen, het huis poetsen en Kim ging zelfs weer hardlopen. Eindelijk een beetje routine en luxe in ons armzalige backpackersleventje was precies wat we nodig hadden.

Onze dagen gingen lekker snel voorbij. Met Alex, een 15jarige wijsneus, hadden we de grootste lol. Ze was het kleine zusje dat Kim nooit heeft gehad en die Willem ontzettend mist. Het was een echte puber met vervelende ex-vriendjes, ruziemakende vriendinnen en bezorgde ouders. Heerlijk al die drama, aldus Kim. Willem kon haar op zijn beurt weer plagen en voor de gek houden zoals dat gaat met 'zusjes'.

Het werken ging verder ook prima. Bryce vond ons een goed team en noemde ons zelfs een 'familie'. Hij had veel mooie beloftes: we zouden een dagje weggaan, hij zou ons meenemen naar een concert, naar een all-you-can-eat restaurant (omdat hij weleens wilde zien hoeveel Willem kon eten) enzovoorts, enzovoorts. Ook vond hij ons avondeten elke dag weer even lekker. Zo lekker, dat hij er zelfs van aankwam en wij niet meer zoveel mochten koken! Elke week gingen we voor honderden dollars boodschappen doen en mochten we kingsize pizza's halen. We voelden ons thuis. Verwend. Luxe.

En op één of andere manier hebben we het hier toch maar drie weken volgehouden. Naast dat Bryce erg gastvrij was, kon hij ook enorm nors en onvriendelijk zijn. Van het één op andere moment sloeg zijn humeur om en was niets meer goed. Zelfs als we precies hetzelfde deden als andere dagen (en dus even hard werkten) deden we het niet goed en zei hij onder andere "You guys have to think, you don't THINK! You only give me more work and I don't need that." Vooral Willem was vaak de pineut en krijg dan de volle laag. Na een aantal keer koppig de strijd aan te zijn gegaan met Bryce, was het voor Willem ook wel duidelijk. Gewoon 'ja en amen' zeggen en dan viel het allemaal wel mee.

Tot dat Willem opeens ziek werd. Snachts zijn bed uit om boven het toilet te hangen en smorgens was hij niets waard. Ook had hij vreselijke last van zijn rug, waar hij normaal gesproken om de zoveel tijd voor behandeld wordt. Kim en Alex dus met zijn tweetjes aan de gang en aan Bryce uitgelegd dat Willem ziek was. Dit was geen probleem: Willem zou vandaag zijn vrije dag krijgen en wij een andere dag. De hele dag heeft Willempie op bed gelegen en zelfs bij het avondeten wilde hij geen biefstuk eten. Toch nog maar een filmpje gekeken samen en op tijd gaan slapen. De wekker ging de volgende dag weer om 5 uur en nog steeds voelde Willem zich zwak. Het idee was om later te beginnen en eerst wat ibuprofen tot zich te nemen. Op stal waren Kim en Alex al druk in de weer om de paarden op tijd opgezadeld te hebben voordat Bryce kwam. Toen Bryce er eenmaal was begon hij vrijwel meteen te zeuren over het feit dat Willem er nog niet was. Kim heeft toen uitgelegd dat hij later kwam, maar dit voldeed niet. Tot grote ergernis van Kim bleef hij door zaniken en zei hij de meest negatieve dingen over Willem. Op een gegeven moment zei hij zelfs dat Willem maar gewoon moest gaan, dat hij beter af was zonder Willem en dat hij wel iemand anders zocht. Kim probeerde het vuur nog te sussen, maar heel koeltjes zei Bryce dat we maar gewoon moesten stoppen en dat Alex het werk wel alleen afhandelde die dag. Een beetje geschrokken is Kim met dit nieuws naar Willem gegaan, die meteen zijn kleren aantrok en mee naar stal ging om te werken. Maargoed, het kwaad was al geschied. Bryce bleef bij zijn uitspraak en we konden vertrekken.

Een beetje geshockeerd zijn we naar het huis gegaan en zijn we maar begonnen met opruimen en inpakken. We zouden natuurlijk geen echte backpackers zijn als we niet voor ons vertrek nog even al onze vieze kleren zouden wassen. Deze moesten natuurlijk nog drogen en toen alles eenmaal droog was, waren Alex en Bryce inmiddels klaar met de paarden. Er werd niet meer over gesproken. Eigenlijk werd er door Bryce helemaal niet meer tegen ons gesproken. De sfeer was gespannen. Toen we eindelijk al onze spullen ingepakt hadden hebben we afscheid genomen. Met ons laatste fatsoen bedankt gezegd tegen Bryce en toen hij Kim een knuffel gaf, kreeg zij een brok in haar keel. Vervolgens nog afscheid nemen van Alex en dat viel ons beiden zwaar. Om eerlijk te zijn, Kim moest gewoon keihard brullen en Willem daarna ook omdat hij Kim zag.

Het viel ons zwaar en vol ongeloof zaten we in de auto. Willem voelde zich schuldig, terwijl hij er eigenlijk niets aan kon doen. In zo'n omstandigheden kon dit iedereen overkomen. We werkten vol overgave en deden zijn hele huishouden. Dat dat dan niet gerespecteerd wordt.... We konden er met ons hoofd niet bij! Maar na een uur treuren was het mooi geweest. We hadden een mooie tijd gehad en die moeten we koesteren. Op naar het volgende deel van onze reis en dat was The Great Ocean Road...

The Great Ocean Road begint in Torquay, dus we hadden gelukkig al meteen 'iets te doen'. Het schijnt de mooiste snelweg van Australie te zijn. Zoals de naam al zegt loopt deze weg vooral langs de oceaan en zorgt voor de meest indrukwekkende uitzichten. Er waren verschillende bezichtigingen op deze route die het Googlen waard zijn! We hebben onder andere het volgende gezien: The Twelve Apostles, The London Bridge, Bay of Islands en de mooie natuur in The Otway National Park. Na de Great Ocean Road hebben we in een goedkoop maar gezellig hotelletje geslapen en de volgende dag zijn we gecrasht in de bieb van Mount Gambier. Ook hebben we hier The Blue Lake bezocht welke werkelijk waar zo blauw was, dat je het bijna niet zou geloven!

Daarna zijn we onze weg vervolgd naar Adelaide en ondertussen in contact gekomen met Marijn. Marijn wordt onze reisgenoot naar Alice Springs en komt heel toevallig (ook) uit Breda. In Adelaide hebben we ingecheckt in het hostel My Place en hier wilden we vandaag nog een extra reisgenoot regelen. Gelukkig hadden er nog drie mensen gereageerd die we vandaag gezien en gesproken hebben. We hebben uiteindelijk gekozen om een Duitser genaamd Freddy mee te nemen en gaan morgen al vertrekken.

Om een lang verhaal kort te maken, hebben we een nieuw plan gemaakt en gaan we nu het meest avontuurlijke van onze reis beleven. De outback oftewel 'The Red Centre' is alleen te vinden in Australie. Nergens ter wereld heb je iets wat hiermee vergelijkbaar is, dus dit moeten we zien! Lange saaie wegen met niets te zien, overal dode kangaroos en kapotte auto's en vooral héél veel hitte. This is going to be a HELL of a ride! Maarrrr we willen jullie niet bang maken hoor. Google dit maar even: Uluru, Kings Canyon, Coober Pedy, Kata Tjuta en dan zul je zien waarvoor we het doen!

Alles komt goed! Tot over ongeveer twee weekjes!

Liefs xx KIWI